Na de watersnoodramp van 1953 waren wij een paar weken bij oom Nico en tante Nel in Amsterdam ge??vacueerd. Ik weet zelfs het adres nog. Het was aan de Leidsegracht no. 48, een prachtig groot grachtenpand. Dat het huis vele verdiepingen telde was een fijne bijkomstigheid, want we waren er met drie Flakkeese families neergestreken, in totaal dertien personen.
Oom en tante hadden zelf ????n zoon die Kees heette. Hij was 24 jaar en woonde nog thuis. Als we met z???n allen aan tafel zaten te eten, waren we dus met 16 personen. Hoe tante het allemaal heeft klaargespeeld voor zo???n grote familie eten te koken, daar heb ik toen als jong meisje niet bij stil gestaan. Nu vraag ik me wel eens af, hoe zij dat allemaal heeft kunnen regelen. We kregen toch maar mooi elke avond een warme maaltijd.
Om te slapen waren er voor de drie echtparen bedden beschikbaar, maar alle kinderen, nichten en neven van elkaar, lagen met z???n zevenen naast elkaar op luchtbedden op ????n van de zolders.
Ondanks dat wij ge??vacueerd waren en allemaal in een vreemd huis vertoefden, hebben we ook hier onze pleziertjes gekend en vaak moeten lachen.
Mijn moeder verdwaalde wel eens in dat grote huis. Op een keer deed zij weer een verkeerde deur open, en daar zag zij tot haar grote schrik de zoon des huizes lekker in de badkuip zitten. Mijn moeder werd rood tot in haar hals en stamelde: ???Oh, ik ben verkeerd, geloof ik???, maar neef Kees zag de humor er wel van in en zei: ???Hallo tante Leentje, kom je buurten????
Mijn moeder is er later regelmatig mee geplaagd. Gelukkig kon zij er wel om lachen.
Op een avond zouden we met de hele familie een wandeling langs de verlichte grachten maken. ???Wel bij elkaar blijven, hoor,??? had tante gezegd. ???Jullie zijn die drukte niet gewend, je verliest elkaar hier zo uit het oog.??? Ik vond die grote stad met zijn drukke verkeer toch al zo eng, dus ik week geen moment van mijn vaders zijde. Op een gegeven ogenblik struikelde hij zelfs over mijn voeten. Heel verbaasd hoorde ik hem ???Pardon, mevrouw!??? zeggen. Waarschijnlijk was pa op dat moment wel heel erg onder invloed van de grote stad. Toen hij echter opkeek en zag dat zijn dochter van elf hem bijna ten val had gebracht, beet hij me op zijn platte Flakkees toe: ???Oh, snertmeid, kiek toch uut, je loapt mar voor m???n voeten.???
Pa keek vrij zuur toen we met z???n allen er hard om moesten lachen. Ook ik lachte mee, maar niet van harte, want bij het struikelen had pa met zijn hele schoen over mijn voet geschuurd. Die was behoorlijk ontveld. Ik heb er dagen last van gehad.
Voor verdere uitstapjes waren mijn ouders en ik te kort in Amsterdam. We gingen na een tijdje naar mijn getrouwde broer die in Groot-Ammers woonde. Mijn vader mocht al vrij vlug voor zijn bedrijf terug naar Sommelsdijk. Moeder ging iets later, maar ik ben tot begin april bij mijn broer en schoonzus gebleven, en ben daar zelfs naar school gegaan.
