Wij noemden hem Pietje.

Praten kon hij niet, want hij had al een tijdje met andere vogels in een voli??re gezeten.

Dan lukt het echt niet meer om zo???n beestje dat nog aan te leren.

Wat beleefden wij veel plezier aan dit kleine parkietje!

Nadat hij bij ons aan zijn kooi gewend was, lieten wij af en toe het deurtje open staan.

Hij vloog dan door de kamer en kwam soms op je hoofd, hand of schouder zitten.

Hij trippelde heen en weer op de tafel. Als wij iets zaten te drinken, kwam hij op de rand van je kopje zitten.

Dat was erg leuk om te zien.

Als hij moe werd van het door de kamer vliegen, trok hij zelf het deurtje van zijn kooi achter zich dicht en dutte een beetje.

Toen onze zoon was geboren en ik na een paar dagen een fikse borstontsteking kreeg, moest de huisarts langs komen om mij een antibioticaspuit te geven.

Wij hadden op dat moment niet in de gaten dat Pietje nog buiten zijn kooi was.

Terwijl de dokter zijn spuitje klaar maakte, landde hij opeens bij hem op zijn toch wel enigszins kale hoofd.

Met het beestje nog op zijn hoofd kreeg ik mijn injectie. De dokter vertrok geen spier. Hij vond het eigenlijk wel geinig allemaal.

Wel jammer was het dat wij van dat moment geen foto hebben gemaakt!

Als de kooi van Pietje moest worden schoon gemaakt, dan vloog hij mee naar de keuken.

Het was dan oppassen geblazen dat hij niet tussen de deur klem kwam te zitten.

Op de pannenplank bleef hij dan netjes zitten wachten tot zijn kooi schoon was en ging dan weer mee terug de kamer in.

De kooi van Pietje stond bij het raam, zodat hij ook buiten alles kon waarnemen.

Als wij visite hadden, dan vroeg hij luid kwetterend alle aandacht.

??

Jaren later toen onze zoon naar school ging, was het Pietje die altijd als eerste hem thuis hoorde komen.

Hij danste dan in zijn kooi heen en weer.

Ook als manlief van zijn werk thuis kwam, deed hij hetzelfde.

Het beestje was altijd zo blij om je weer te zien.

Na zeven jaar viel Pietje plotseling van zijn stokje. Wat een schrik was dat!

De dierenarts kon met peppoeder nog iets voor hem doen, maar door de kamer vliegen kon hij helaas niet meer.

Door aan de dwarse tralies van de kooi naar boven te klimmen kon hij toch nog op zijn stokje wippen.

Pietje is nog een behoorlijke tijd blijven leven, maar op een gegeven moment werd hij erg mager en pikte hij ook zijn voer niet meer op.

Wij konden zijn lijden niet langer aanzien en gingen met hem naar de dierenarts.

De beslissing over leven en dood hoefden we uiteindelijk niet te nemen, want in de wachtkamer van de dierenarts stierf hij.

Met z???n drietjes hebben wij dat lieve kleine Pietje van ons in de tuin begraven!