Het volgende is vele jaren geleden gebeurd.

Op een dag hadden wij weer geld nodig. We reden daarom met de auto naar de pinautomaat bij de RABO bank in ons dorp.

Mijn man draaide het parkeerterrein op en zou hier op mij wachten tot ik terug kwam van het pinnen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik liep de trap op om bij de pinautomaat te komen, haalde het benodigde bedrag uit de gleuf, nog even op het afschrift gewacht en de klus was geklaard.

Met het geld in mijn hand liep ik in gedachten naar onze auto terug, opende het portier en nam weer plaats op de passagiersstoel.

Nadat ik het geld zorgvuldig in mijn portemonnee had gestopt, zag ik ineens dat het dashboard er wel heel erg vreemd uitzag, en waar was mijn man gebleven?

Ik keek om me heen en zag toen in de auto naast me dat mijn man hard zat te lachen en naar me zwaaide. Ik was ingestapt in een totaal vreemde auto die net als de onze zilvergrijs van kleur was. Omdat het portier gewoon open was, had ik niets gemerkt van mijn vergissing.??

Mijn desinteresse voor auto???s heb ik al vanaf het moment dat we onze eerste auto kregen. Misschien komt dit, omdat ik vroeger nooit aan een rijbewijs ben begonnen. Mijn echtgenoot loopt wel warm voor goede en mooie auto???s, en omdat autorijden ook nog eens de lust in zijn leven is, hoef ik me geen zorgen te maken dat ik nergens meer kom. Ik stap gewoon bij hem in en laat me lekker rijden.

Na dit voorval ben ik wel beter gaan opletten in welke auto ik moet stappen. Van de verschillende auto???s die we hierna nog kregen ben ik de nummerborden uit mijn hoofd gaan leren, want zo???n lachwekkende blunder als toentertijd wil ik echt niet meer maken.