Startpagina??? > ???Gastschrijvers??? > ???

Hans Koene (1966) - Kennedymars

Hans Koene (1966) - Kennedymars

29/30 april 2013

Het verhaal van Thijs Vervloet (Omloop van Flakkee) was voor mij de aanleiding om mijn eerste Kennedymars-ervaring op de site te zetten. Naast voetballen en hardlopen beleef ook ik veel plezier aan wandelen. Dit verhaal heb ik al eerder gepubliceerd op mijn Facebook-pagina.


Kennedymars Noordoostpolder 2013

Een paar maanden geleden las ik dat er de nacht voor Koninginnedag een Kennedymars gelopen zou worden in de Noordoostpolder. In een opwelling zeg ik tegen mijn vrouw dat ik mee ga doen.
Bron Wikipedia: In januari 1963 vroeg de Amerikaanse president John F. Kennedy zich, na lezing van een presidentieel bevel van de voormalige president Theodore Roosevelt uit 1908, in een brief aan commandant Shoup af of officieren van het US Marine Corps, net zoals in de tijd van Roosevelt, voldoende uithoudingsvermogen hadden om binnen 20 uur 50 mijl (80,467 km) te lopen. Hij vroeg zich tevens af of leden van zijn staf dit zouden kunnen.
Dit is opgepikt door enkele amerikanen, die wandeltochten van 50 mijl organiseerden. Vervolgens is dit fenomeen de grote plas overgestoken en werden er in Nederland ook Kennedymarsen georganiseerd. Pas daarna besef ik dat 80 km toch wel een flinke afstand is. Daar heb ik nog geen ervaring mee. Hoewel ik een wandelliefhebber ben beperken de wandelingen zich tot ca. 30 km. Met jaarlijks af en toe een uitschieter van 40 ?? 50 km. Verder hoop ik dat de hardloop- en voetbalactiviteiten zorgen voor de rest van de reserves. Anderhalve week voor de start sta ik met Leo Dingemanse te praten na de elfdorpenloop. Hij vraagt me wie er met me meeloopt. Ik zeg hem dat ik nog niemand zo gek heb weten te krijgen. ???Dan loop ik met je mee???. Zo zijn we dus met zijn twee??n. Samen hebben we de woensdag erna een oefenrondje gelopen van 20 km en we blijken hetzelfde wandeltempo te hebben. Maandagavond 29 april komt Leo met zijn vrouw langs en na een bakje koffie vertrekken we samen met de vrouwen vol goede moed naar Emmeloord. Bij Butzelaar zitten al aardig wat lopers te wachten. We komen nog een Marknessenaar tegen, Anneke Aarnink. Ze gaat de duoloop lopen, met een medeloper allebei 40 km. De inschrijving verloop vlot omdat we ons al eerder hebben aangemeld via internet.
Inschrijven en wachten op de start bij Butzelaar
Start

Dan is het nog even wachten en om 22:00 uur starten we. De eerste etappe is Emmeloord-Nagele. Naar mijn geboorteplaats dus. Het is een mooie heldere avond. Wel wat fris maar door het lopen ben je zo warm. De eerste kilometers is het nog vrij druk maar langzaamaan trekt de boel uit elkaar. De stemming is wat uitgelaten. Omroep Flevoland staat met een camera langs de weg en een verslaggeefster loopt een stukje mee met een wandelaar om hem wat vragen te stellen. Iets voor half twaalf komen we in Nagele aan. Mijn jongste broer staat met zijn dochter langs de weg en begeleidt ons op de fiets door Nagele naar het MFC Het Rietveld. Inmiddels is er meer familie aangekomen om ons te ondersteunen.
In Het Rietveld in Nagele met Rens en Pa (Cor).
Met Leo in Het Rietveld
Links op de achtergrond Anneke Aarnink.

Pa, broers, schoonzusjes, neefjes en nichtjes willen ons allemaal een hart onder de riem steken. Na een korte pauze nemen we afscheid en vervolgen de wandeling naar Tollebeek. Het deelnemersveld is zo uit elkaar getrokken dat je soms al geen andere lopers meer ziet. Gezellig pratend lopen we zo door de poldernacht. Bij de controlepost Naaktgeboren in Tollebeek is het een gezellige boel. De vrijwilligers en andere Tollebekers maken er een leuke nacht van. We kiezen weer wat te drinken en te eten uit het aanbod en vervolgen de weg. De catering was in alle dorpen overigens prima geregeld. Een voorwaarde voor het succesvol uitlopen is regelmatig eten en drinken. Op naar Espel. In de verte zien we de groene verlichting van de Poldertoren. Die is vrijwel de hele route te zien. Af en toe fietst er een fietser van FTC Marknesse langs om te kijken of het goed gaat met alle deelnemers. Voor de fietsers zal het met de kou geen pretje geweest zijn, lekker doorfietsen om warm te worden is er immers niet bij. De wandelaars hebben geen last van de kou. Na ca. 22 km stempelen we in Espel bij de Ducdalf. Op naar Creil. Daar zitten de vrijwilligers te wachten in de Binkel. Stempelen en richting Rutten. Het is een aparte gewaarwording om in het donker zo???n tocht te lopen. Ik ben blij met mijn medeloper. Gezellig pratend loop je dan prettiger dan alleen. Om een uur of 4 komen we in Rutten aan. Weer een korte stop en op naar Bant, het wisselpunt voor de duolopers en de helft voor de 80 km lopers. Leo heeft inmiddels wat klachten. De kleine teen schuurt hinderlijk langs de andere. Ook beginnen er liesklachten op te spelen. Het lijkt nog niet direct ernstig maar wel iets om in de gaten houden. Tijdens de etappe naar Bant verergeren de klachten zich echter en Leo besluit om na de pauze in Bant te bekijken of hij verder gaat. We lopen voor ons plezier en het is niet de bedoeling om er serieuze blessures aan over te houden. Langzamerhand begint het (vanaf 5 uur) een beetje licht te worden. De lucht in het oosten wordt langzamerhand blauw. Voor half 6 bereiken we de sportkantine van Bant. We pauzeren wat langer dan gebruikelijk. Leo neemt het verstandige besluit om te stoppen. We hebben samen 40 mooie kilometers achter de rug en zullen in de toekomst zeker nog eens samen gaan lopen. Hij zal wachten op Anneke Aarnink die ook de 40 km loopt en samen met haar naar Marknesse terug rijden. Vanaf Bant moet ik dus alleen verder. Veel andere lopers zie je niet meer onderweg. Je bent dus op jezelf aangewezen. De zon is opgekomen en de eerste etappe in het licht is van Bant naar Luttelgeest. Eindelijk kan je dan eens om je heen kijken. Dat maakt het lopen toch aangenamer. Om 7 uur ben ik in Luttelgeest. Daar fietst mijn schoonmoeder me tegemoet om me aan te moedigen. Ik geef haar mijn rugzak omdat ik die niet meer nodig heb. Er is genoeg proviand onderweg beschikbaar en het loopt nog prettiger zonder ballast. In de bosfluiter stempel ik af en op naar Marknesse. Via whatsapp zijn familie en vrienden op de hoogte en er staat inderdaad een flinke groep op me te wachten bij Chez. De pauze daar is daarom iets langer dan gebruikelijk. 53,2 km achter de rug. Tot nog toe heb ik geen klachten. Na het afscheid nemen vertrek ik richting de Voorsterweg. Bij de familie Schwering naast het zweefvliegveld wordt ik opgewacht. Linda neemt een foto van me en er staan zelfs drankjes, fruit en wat lekkers.
Aankomst bij de familie Schwering.

Ik doe mijn jas uit omdat het wat warmer is geworden en laat die daar achter. Via het Waterloopbos en de sluis bij De Voorst voert de wandeling naar Kraggenburg. Bij Saaze stempel ik af, maak een praatje met een bekende en zie in een ooghoek Willem-Alexander een contract tekenen. Zijn nieuwe baan is een feit. Dat is eigenlijk alles wat ik mee krijg van de Kroningsdag. Het lopen is wat zwaarder en minder plezierig geworden. De voeten en knieholtes doen wat pijn en het voelt allemaal niet meer zo soepel. Tussen Kraggenburg en Ens begin ik me dan ook wel eens af te vragen waarom je zoiets doet. Waarschijnlijk omdat ik veel plezier aan wandelen beleef en ook van een uitdaging hou. Het wandeltempo is gezakt naar iets boven de 5 km/u en zo bereik ik Ens. Nog 11 zware kilometers voor de boeg. Na weer een korte pauze vertrek ik naar Emmeloord. Tegen de wind in heb ik er af en toe spijt van dat ik mijn jas heb achtergelaten. Het is toch aardig fris. Het spoort me wel aan om goed door te lopen zodat ik weer wat warmer word. De benen sputteren soms tegen maar met de blik op oneindig (dat gaat goed in de polder) loop ik naar Emmeloord. Inmiddels weet ik zeker dat ik het ga halen en dat maakt nieuwe krachten los. In de verte komt een grijze man met een rode jas me tegemoet fietsen. Van een kilometer afstand herken ik mijn vader. De laatste paar kilometers probeert hij me moed in te praten maar een gezellige prater ben ik op dat moment niet meer. Om half 2 bereik ik de finish bij Butzelaar waar Marian mijn vrouw en tot mijn aangename verrassing ook Leo mijn loopmaat, me op staan te wachten. Na 15 uur, 29 minuten en 2 seconden lopen zit het er op. Ik ben weer een mooie ervaring rijker en het geeft me een goed gevoel dat ik dit heb kunnen doen.

Iedereen die ons heeft aangemoedigd, langs de kant, via facebook of whatsapp hartelijk bedankt!